Contos e poemas

Nesta páxina as nenas e nenos de 5º de E.P. do CPI dos Dices-Rois publicamos os nosos contos epoemas.

Conto de medo

Nunha noite de Samaín fría e escura, a familia Domínguez, que era moi rica, abandoou o seu fillo de 3 anos no parque de Lamego. Siro, que así se chamaba, morreu aos 4 días abandonado por falta de comida e auga. O cadáver estivo no parque durante 6 meses e quen o sacou de alí foi o diaño. 8 anos despois tiveron outro fillo, Alexio. Despois de 3 anos e 133 días, no mesmo parque, o teléfono móbil da nai soou misteriosamente e ela pensou que era unha emerxencia. Ao outro lado do teléfono móbil escoitáronse murmurios e Alexio desapareceu. Buscaron e buscaron por todos lados pero Alexio non daba sinais de vida. Sabían que a desaparición de Alexio fora causada por Siro. Cada vez que os Domínguez mencionaban o nome dos nenos mortos, pasábanlle cousas estrañas como se os estivesen observando. A familia Domínguez, a pesar da morte dos seus antigos fillos, tivera 5 máis. Siro fixo un exército de fillos mortos e cada vez que tiñan outro, raptábano para matalo. Cando a familia Domínguez morreu, a casa quedou valeira, pero non de todo…

Samuel, Ana, Sara e Brais – 6º dee EP

 

OS PEIXIÑOS
Os peixes salgados

veñen sen mais,

tan solitarios,

sen os seus pais,

rogando e rogando;

para collelos

sen mais

queren a alguén

para acompañar.

Os nenos xogan no xardín

e os peixes en Marín;

os peixiños soíños

están con medo

porque os nenos pequenos

intentan comelos.

O partido de brilé

Nerea e Yago eran dous nenos de 5ºde primaria. Aos dous lles encantaba xogar ao brilé, anque a Yago tamén lle gustaba xogar ao fútbol. Un día dous nenos de 6º de primaria desafiáronos a un partido de brilé no colexio. Xogaron e xogaron ata que brilaron a Benxamín e José quedou só; Benxamín lanzou unha pelota moi forte, pero que moi forte, que lle dou a Nerea.

-Por que me lanzaches ese balón tan forte? -preguntou Nerea.

-Porque me dou a gana  -dixo Benxamín

-Ei, mozas, non bos enfadedes!! -engadeu Yago.

E despois desa gran descusión ganaron o partido e sentíronse moi felices.

Martina Fuentes. 5º B

COUSAS

Teño unha moto e vou como un tolo,

Sempre chego pronto e nunca me trabuco.

Teño un can, un pouco marrán

que nunca me da a man e sempre me come o pan.

Non me deixarán ir ata que remate de escribir;

non sei cando van vir, pero non vou dormir.

Javier

O soto misterioso

Ana e a súa familia acababan de mudarse a unha aldea chamada Vilachán.

O que eles non saben é que o soto da súa casa estaba encantado por unha pantasma, que era a antiga dona da casa. Fora asasinada hai uns 500 anos ao pouco de falecer o seu home. Ela morrera na noite seguinte despois de escoitar ruídos estraños que procedían do soto. Asustada, baixou ao soto e, de súpeto, zas!!! a pantasma do seu marido, resentido porque ela o matara, decapitouna. Ela matouno para quedarse con todas as súas riquezas; e dende aquela conta a lenda que segue rondando polo soto, e decapitando a calquera que se atrevera a entrar.

Cando Ana chegou á casa co seu pai Tino, a súa nai Lola e o seu avó Fito, notou unha rara sensación, como se houbera unha horripilante presenza.

–Mamá, papá, vós non notades algo raro? -preguntou Ana

–E logo ti nótalo ? -preguntaron sorprendidos.

–Si… non… ás veces… -respondeu.

–Son os nervios, pero asegúroche que aquí non hai nadie mais ca nós -respondeu seu pai Tino.

–Avó, ti cresme, verdade? -preguntou Ana.

–Si, claro, eu tamén o sinto -responde o avó.

Dúas ou tres semanas despois Ana decidiu entrar no soto e acabar dunha vez por todas co misterio. Para iso pediulle ao seu avó que a acompañara. O avó aceptou a cambio de non dicirlle nada aos pais de Ana.

Arredor das 12:00, Ana e o seu avó dirixíronse cara ao soto.

Nada máis abrir a porta escoitouse unha voz profunda, fría e estarrecedora que dicía:

-Fóra de aquí!!!

Ana e o seu avó quedaron como pedras, puxéronselle os pelos de galiña. Cando se recuperaron, Ana, con voz moi baixiña, preguntou.

-Quen…quen es?

–Son Rosalía, a dona desta casa; quen es ti? -dixo a voz.

-A dona desta casa? -preguntou Fito.

-Si! Que facedes vós aquí? -retrucou Rosalía

-Pero como a dona desta casa, se ti estás morta!! -exclamou Ana.

–Que fas aquí? -preguntou Fito.

E Rosalía empezou a contarlles toda a súa historia.

Ao día seguinte, xa pola mañá, Lola e Tino, é dicir, os pais de Ana, fórona buscar ao seu cuarto para contarlle que Lola súa nai estaba embarazada.

Pero cando entraron déronse de conta de que Ana non estaba; pasara toda a noite falando con Rosalía e co seu avó. Seus pais estaban moi preocupados; fórona buscar ao cuarto do avó por se fora xunto a el, e decatáronse de que tamén faltaba o avó.

Rapidamente foron mirar ao que eles crían que era a único sitio da casa onde Ana non querería ir: ao soto.

Cando seus pais chegaron á porta do soto Lola abriuna; e de repente desmaiouse. Tino colleuna e Ana sorprendeuse porque pensaba que era de noite.

-Mamá, papá, que facedes aquí? -preguntou Ana

–A pregunta é que fas ti aquí e quen é esta… Aaaaaaaaaaaahh!! é… é unha pantasma!!! -exclamou Tino.

–Si, é unha pantasma, e chámase Rosalía; é simpática, pero tamén e algo aterradora. -respondeu Fito.

–Ola, pantasma, encantado de coñecerte, pero… adeus! -dixo Lola

–Como que adeus? -Preguntou Ana.

–Home, non pretenderás que se quede a vivir aquí non? -preguntou Tino.

–Pois si -respondeu o avó

–Veña, non a podedes botar, ela quedaríase no soto, e encargaríase de coller a súa propia comida!! -propuxo Ana

-Vale, está ben, pero á mínima fóra, vale?. -decidiron seus pais a coro.

–E como viñestes dar aquí? -preguntou Ana.

–E que túa nai e máis eu témosvos unha noticia que dar: túa nai esta embarazada -dixo Tino .

Salomé